still ill

Όλα είναι δρόμος

Ο οποίος,αντίθετα με τους ανθρώπους,δείχνει πιο σκοτεινός και αφιλόξενος όταν τον αγκαλιάζεις ,όταν το βλέμμα σου απέχει μόλις λίγα εκατοστά απ'αυτόν.Δε ξέρω πως συνέβη,δεν έφταιγε το ποτό,ήταν η θλίψη μου,η όχι και τόσο ακαθόριστη αυτή τη φορά,που με προκάλεσε να μπω με αυτό το τρόπο στη στροφή.Οι αμυχές στο πόδι μου με καίνε,κάτι ζεστό κυλάει στο χέρι μου,δεν είναι όμως αυτά που μου προκαλούν πόνο,αλλά το μουγκρητό της μηχανής που την αισθάνομαι σα να βαριανασαίνει ,πεσμένη δίπλα μου.Στην άσφαλτο χύνεται ένα πορτοκαλί φως που αναβοσβήνει μονότονα,αποτελώντας παραφωνία στον εορταστικό τόνο που δίνουν τα πολύχρωμα φωτάκια των μπαλκονιών που στέκουν από πάνω μου.Ο χρόνος έχει ακινητοποιηθεί,δεν κυλά πια,ίσως μόνο προς τα πίσω,είμαι ένα μικρό παιδί με μπλε ποδήλατο και ματωμένα γόνατα,χωρίς επίγνωση του κινδύνου,χωρίς ποτέ να ακούω τη μάνα μου να μου φωνάζει-"θα σκοτωθείς,βρε χαμένο".Τώρα κείμαι μεσοστρατίς,μόνος μου,ακόμα και η θλίψη μου με εγκατέλειψε,τη στιγμή που τη χρειαζόμουν όσο τίποτε άλλο,για να οικτίρω τον εαυτό μου.Παράξενη ησυχία, ο ήχος της ρόδας που συνεχίζει να γυρίζει,ο δρόμος άδειος,νιώθω το άγγιγμα του πιο ψυχρό.Ξημερώνει.

posted by still ill @ 2:16 AM